Ik weet nog hoe alles toen mooi begon,
in elkaars armen, reikend tot de horizon,
liefde met passie in zeldzame overvloed,
herwonnen onvermoeide levensmoed.
Maar we wisten beidden, er komt een tijd,
moeilijk en zwaar, een harde tweestrijd,
vlinders stierven langzaam in mijn buik,
ik verloor al mijn zorgenloos kleurgebruik.
Het is tijd voor mij om geheven te gaan,
onze dromerige liefde is veel te snel gedaan,
we kunnen er om treuren, dat helpt ons niet,
vast ligt er iets anders in ieders verschiet.
Weet lieverd dat ik trouw aan jouw zijde stond,
maar ik kan niet meer, het is ons, ongezond,
mezelf onvermijdelijk bedriegen in wie ik ben,
wat de tegenstelling is, in hoe ik jou ken.
Onze relatie was niet zomaar iets voor mij,
de diepgang nu in mezelf maakt me terug blij,
het is onrechtstreeks een bijdrage van jou,
maar zet jou nu wel in 'n onverwachte kou.
Het spijt mij en vergeef mij als je kan,
dan alleen, is er voldoende geleerd hiervan,
je bent waardig, ik dank je voor jouw mooi part,
het deel aan jou zal altijd blijven in mijn hart.
Vaarwel mijn vriend.. laat het jou goed gaan..
(afscheid nemen doet altijd pijn, maar is vaak onvermijdelijk..)
