Mijn weg loopt stil en moeizaam,
klimmend tegen 'n hoge vrije muur,
afbrekende barmhartige pijnscheuten,
heilzaam vecht ik naar bekwaam.
Ik volhard in al wat ik ontmoet,
ze zeggen, "toon je weelderigheid",
maar kan niet zijn, wat ik niet ben,
het simpele in mezelf tegemoet.
Ieder loopt maar aan mij voorbij,
niemand ziet mijn innerlijk wezen,
één glimp in 't licht der zon,
ga ik verder in mijn klimpartij.
Ik straal, constant blijvend groen,
een begrip van eeuwig durend leven,
mij hechtend in mijn grondbasis,
trouw standvastig, als enig rantsoen.
In de verte, op mijn muur, hogerop,
zie ik iemand zoals mij, onbegrepen,
daar wil ik heen, in niet meer alleen,
samen sterker als eeuwigdurende klimop.
