(een vervolg op mijn gedicht "Mijn vleugels der wind...")
Innerlijk verlangen in hoop,
gelegd in de armen der wind,
zie ik ondeugende antwoorden,
speels dansend zonder afloop.
Het suist stil moedig verder,
in eigen manifestatie ervan,
jij die mij onbewust roept,
als nog verborgen aanbidder.
Uit jouw denken, mijn woorden,
uit mijn 'zijn', jouw passie,
wonderlijke magische kleuren,
trekken éénheid aan koorden.
Als sterke eigen stam volgroeid,
ben jij mijn intense bladeren,
onafscheidelijk verbonden,
jouw wortels hoog ontgroeid.
Kijk niet bang naar ontkenning,
kom in jouw eigen kracht,
niets zal jou tegenhouden,
in de fluisterende herkenning.
(herkenning in iemand vinden, is thuiskomen met jezelf...)
