Vandaag mocht ik jou zien,
daar onder die walnotenboom,
je verzamelde wel negentien,
jouw voorspelde toekomstdroom.
Huppelend over het groene gras,
noot per noot, heel verdacht,
ik glimlachte "wat 'n grapjas",
met zijn mooie uiterlijke vacht.
Je nam alles wat jou toe behoort,
om in koude toch te overleven,
niets of niemand die je erin stoort,
je zou bang zijn, snel toegegeven..
Ik was stil, gehurkt en onbewogen,
je kwam zelfs even heel dichtbij,
mijn blik in jouw bruine kraalogen,
je zag me niet, rende gewoon voorbij.
Ookal zorg je enkel voor jouw welzijn,
daar in je eentje, helemaal alleen,
thans was ik er, daar aan de kantlijn,
maar verdwijn beter, niet wetend waarheen..
(het leven is niet enkel nemen..maar ook geven.
