Een laatste woord onuitgesproken radicaal,
voelde zich op zichzelf heel alleen,
zonder iets of iemand echt rond hem,
waar was plots zijn heel mooi verhaal ?
In herinnering, vaag, het eerste woord,
zo veelbeduidend in zuivere spraak,
geraakt verder los van 't bewogen pad,
geen bezieling die haar zacht verhoord.
Het laatste woord wilde niet meer alleen,
en ging op zoek naar de ware verbintenis,
hij kwam haar snel spontaan terug tegen,
en wist weer wat ooit essentie was voorheen.
Het levensverhaal van twee mooie mensen,
dat vaak met onenigheid stil verdwijnt,
het eerste woord vloeit in zoete liefde,
waar het laatste woord verhinderd in wensen.
(discussies, gaan vaak zo ver, dat de essentie 'waarom' verloren gaat..)
