Met een stralend gezicht,
waar iedereen voor zwicht,
duizend grappen en grollen,
je lach laten meerollen.
Veel te grote superschoenen,
de neus nog even opboenen,
naar het volgende optreden,
luid applaus, heel tevreden.
Blij weer geslaagd te zijn,
kruipt vanonder het satijn,
een mens, subtiel fragiel,
bevangen in eigen ziel.
Wie zit er te wachten,
op verloren strijdkrachten,
men wil het niet weten,
onhoorbare hulpkreten.
Niemand die het ooit ziet,
de spiegel van verdriet,
voortleven in vele dromen,
zichzelf laten doorstromen.
Een Clown, een boegbeeld,
in een lach bevoordeeld.
aanprezen in het bestaan,
zal vaak eenzaam heengaan.
(De buitenwereld wil een lach,
geen traan...ode aan de Clown)
