Waar stilte tijdelijk is, zonder ommekeer,
gaf de maan een gedwongen aardatmosfeer,
een moment van rust, verborgen kracht,
alsof men zweeft in constante nacht.
De zon in heel haar pracht verschijning,
stralende warmte, minachtende verdwijning,
donkerte in kilheid vervalt het gemoed,
schijnbaar uitzichtloos, bevangen voorspoed.
Niets is standvastig, tijden vergankelijk,
met elkaar verbonden, toch onafhankelijk,
de maan, in haar immense zwaartekracht,
eb en vloed, bijzondere aantrekkingsmacht.
Niet lang of de zon straalt weer helder zacht,
Herkenbaar, ontsprongen lach als voortbedacht,
De zon en de maan, in eigen wonderlijk bestaan,
warmte, liefde en kracht, zullen weer voortgaan.
